Tengo un tesoro, un tesoro precioso, brillante y distante. Y por eso
soy afortunada.
Lo tengo desde que yo tenía tres años y reconozco que al principio no me hizo
mucha gracia.
Por lo que me han contado, se ve que le cogí manía.
Por lo que me han contado, se ve que le cogí manía.
Pero con el tiempo, lo fui
queriendo hasta hacerse imprescindible en esta vida. Cada día, conforme pasa el
tiempo, brilla más y esta luz propia cada día es más intensa.
Intenso podría ser una forma de definir mi pequeño, gran tesoro. Intenso, independiente, valiente y viajero.
Intenso podría ser una forma de definir mi pequeño, gran tesoro. Intenso, independiente, valiente y viajero.
Y yo,egoísta quería guardar mi tesoro en una cajita y que su brillantez se
quedara a mi lado. Le hubiera hecho una cajita de cristal, muy bonita, bien
vintage, decorada con elegantes gardenias de agradable olor para acompañar mi
delicado tesoro.
Delicado, de intensa belleza y gran carácter.
Grande...quizás
fuerte carácter. Por que sí, por que ahora que lo pienso bien, mi hermana, mi
gran tesoro, pasaría de tantas tonterías, de cajitas de cristal y gardenias
empalagosas.
Aix, Neus, que dices!
Aix, Neus, que dices!
Sí, sí, que lo diría. Me la imagino cogiendo mi supercajit de cristal,
supervintage.
-Bueno, es una cajita Neus...no?
- Pero no encuentras que es especial?
- No.
-Bueno, es una cajita Neus...no?
- Pero no encuentras que es especial?
- No.
Y me imagino a mi madre de fondo riendo, intentando entender tanta diferencia
entre hermanas. Tan diferentes y tan avenidas!
Pero mi pequeño tesoro brillante, de luz propia, decidió que quería salir de mi cajita de gardenias y se convirtió en una adolescente rebelde que nos dio algún dolor de cabeza.
Pero mi pequeño tesoro brillante, de luz propia, decidió que quería salir de mi cajita de gardenias y se convirtió en una adolescente rebelde que nos dio algún dolor de cabeza.
Suerte que aquello pasó rápido porque si llega a durar más acabamos
todos tarados.
Y yo que te quería siempre a mi cajita blanca, entre almohadillas y tú en medio, el gran diamante brillante.
Vigilaaaa!! – te decía siempre cuando salías de casa.
Y yo que te quería siempre a mi cajita blanca, entre almohadillas y tú en medio, el gran diamante brillante.
Vigilaaaa!! – te decía siempre cuando salías de casa.
Vivíamos tú y yo solas, en Barcelona en una de las mejores épocas de mi vida.
Si siempre te había protegido, en aquel momento más.
No me daba cuenta que tú eres más fuerte que yo, eres más decidida y más valiente e ibas rompiendo a golpes mi cajita de gardenias.
No me daba cuenta que tú eres más fuerte que yo, eres más decidida y más valiente e ibas rompiendo a golpes mi cajita de gardenias.
Y yo con mi “vigila” siempre que salías de casa.
En ocasiones
que se me olvidaba decírtelo (muy pocas) llega a salir al balcón y en pleno
centro de Sants:
Pailiii!
Te girabas rápidamente, casi avergonzada.
Vigilaaaaaaa!!!!!
Y entonces, definitivamente avergonzada te girabas y seguías andando, seguramente pensando en la cruz de hermana que te ha tocado.
Otras veces te
llamaba por teléfono o te mandaba un mensaje porque ya estabas demasiado lejos.
Era cómo si diciéndolo te pudiera proteger de cualquier cosa.
Todavía rio ahora cuando una noche te levantaste del sofá:
Yo ya me voy a dormir Neus.
Y de forma casi instintiva me salió:
Vale, vigilaaaa.
Pero qué tengo que vigilar ahora?
Aix qué risa. Que cansina soy, verdad Paili?
Es curioso que ahora me lo dices tú siempre, incluso antes que yo.
Momentos épicos como los pre-fiesta, recuerdas? La fiesta en si estaba bien
pero el pre-fiesta contigo era mucho mejor y de hecho, es lo que más echo de
menos.
El ritual de cenita, escoger el look y maquillar-se, todo acompañado con
una copita de vino, o dos o tres. Genial.
Pero tu cajita se quedó pequeña y al final la conseguiste romper y te
marchaste. Bien lejos.
Los primeros meses fueron muy duros para mí, supongo que
para ti también. Pero yo me quedé al mismo lugar, con los mismos ambientes pero
sin ti y esto fue durillo.
Sueños en los que volvías a casa y despertarme
llorando porque no era verdad. Siempre me ha costado más separarme de ti que tú
de mí.
O no recuerdas cuando por fin, después de muchos años (a los mío 14 y tus 11)
el papa y la mama nos pudieron hacer una habitación para cada una?
Por primera
vez estaríamos separadas y yo esto no lo llevé nada bien, así que cada noche
iba a dormir a tu cama. Hasta que un día, cansada de compartir cama me dijiste:
Ahora ya empieza a ser hora que vayas a dormir en tu habitación.
Ahora ya empieza a ser hora que vayas a dormir en tu habitación.
Tú siempre más fuerte y sobre todo, sobre todo más independiente. Siempre, en
cada cambio, en cada separación he tenido un solo miedo a que cambiase nuestra
relación, a que perdiéramos aquella confianza de siempre, pero nunca pasó.
Ahora estoy tranquila cuando marchas, estoy tranquila cuando no vienes porque
sé que cuando lo hagas, todo seguirá exactamente igual.
Te echo mucho de menos todavía, no te pienses. Te echo de menos en los momentos malos pero más todavía en los buenos porque me encantaba compartirlos contigo.
Te echo mucho de menos todavía, no te pienses. Te echo de menos en los momentos malos pero más todavía en los buenos porque me encantaba compartirlos contigo.
Ahora cuando me pasa algo tengo que mirar la hora que es, calcular la que será
en el país donde quiera que estés, mirar que estés conectada al skipe y
entonces si todo es positivo, puedo hablar.
Pero ya está, ya nos hemos acostumbrado a tenerte así.
A veces pienso en que no
sé que haría sin ti, porque hay conversaciones que no las tengo con nadie más
que no sea contigo.
Las tengo tranquila y te las cuento sabiendo que nunca me
juzgarás porque somos de la misma sangre y entre nosotras todo se perdona.
Que discutimos (que también pasa ya lo sabes)?
Que discutimos (que también pasa ya lo sabes)?
Pues ya sabemos que yo colgaré y
lloraré y tú posiblemente me llamarás a los diez minutos y justificarás las
cosas muy objetivamente.
Al final pues, saliste de la cajita. La rompiste a patadas y con fuerza y te
llevaste todo por delante, sin mirar atrás. Ahora más calmada té la miras desde
la distancia y lo añoras pero no quieres volver.
Siempre te quedarán las
gardenias, siempre blancas y siempre puras que te recordarán que de vez cuando en
cuando tienes que poner el freno, coger un vuelo, enir a vernos y dejarnos
disfrutar de ti.
El otro día fue tu cumpleaños y te he
pregunté cuando vendrás:
No lo sé...depende del trabajo...
Y he colgado con la pequeña y remota esperanza de verte por Septiembre.
Por los tus 29 añitos un pastel elegante como tú, con un brillante como
tú en el centro, el brillante del centro de nuestras vidas.
Te queremos Paili!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
SUPERPERPASTEL TESORO
(Receta de Primrose Bakery)
Para tres moldes de 15 cm
INGREDIENTES DEL BIZCOCHO:
Te queremos Paili!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
SUPERPERPASTEL TESORO
(Receta de Primrose Bakery)
Para tres moldes de 15 cm
INGREDIENTES DEL BIZCOCHO:
225 gr de mantequilla sin sal a temperatura ambiente
225 gr de azúcar normal
210 gr de harina con levadura
25 gr de maizena
1 cucharadita de levadura en polvo
4 huevos L
1 cucharadita de extracto de vainilla
45 ml de leche semidesnatada a temperatura ambiente
1 i 1/2 cucharadita de colorante rosa
MÉTODO:
Precalentamos el horno a 160º.
Preparamos con aceite antiadherente tres moldes de 15 cm.
Tamizamos la harina, la maizena y la levadura y lo apartamos.
En un vaso mezclamos la leche con el extracto de vainilla y lo apartamos.
En el bol de la batidora mezclamos el azúcar con la mantequilla hasta que se quede integrado y coja un color blanquecino.
Añadimos los huevos uno a uno, batiendo bien después de añadir cada uno.
Después añadimos la mitad de la mezcla de harina, seguidamente la mitad de la leche. Acabamos de añadir el que queda de harina y la leche.
Repartimos entre los tres moldes a partes iguales.
Horneamos entre 20 y 25 minutos o hasta que salga un palillo limpio.
Dejamos enfriar en el molde durante 10 minutos y después los pasamos a una
rejilla hasta que se enfríen totalmente.
INGREDIENTES PARA EL BUTTERCREAM DE FRESA:
INGREDIENTES PARA EL BUTTERCREAM DE FRESA:
150 gr de mantequilla
150 gr de azúcar glass
2 cucharadas de pasta de fresa () o al gusto
METODO:
Al bol de la bateadora añadimos la mantequilla y el azúcar y batimos lentamente un minuto. Cuando esté integrado tenemos que batir a velocidad alta durante unos 5 minutos. Finalmente añadimos las cucharadas de a pasta de fresa.
MONTAJE:
Ponemos el buttercream entre los pisos de de el pan de pellizco y después cubrimos el pastel, tal como expliqué en el tutorial.
Cubrimos después con fondant.
La decoración lo he hecho con pasta de azúcar:
1. Alisamos muy finamente la pasta de azúcar.
2. Dibujamos el perfil del molde en un papel.
3. Trazamos un punto en el centro de la circunferencia, justamente a los 7,5 cm.
4. Después vamos marcando puntos cada 1,5 cm.
5. Con estos puntos de referencia vamos haciendo circunferencias con un compás.
6. Cortamos cada una de las circunferencias al pasta de azúcar.
7. Con la esteca redonda vamos pasando por los extremos, ejerciendo presión e
iremos viendo como se va ondulando.
Hola me tienes por aquí, que preciosa entrada y rico layer. bs.
ResponEliminaMuchísimas gracias Conchi! Nos seguimos!
EliminaBesitos!
Que buena pinta!!!! Ya tiene una seguidora más, por aqui me quedo!!!!
ResponEliminaBesitos.
Muchas gracias guapa! Encantada de pasearme por tu blog!
EliminaBesitos!
Hay las hermanas pequeñas, yo tengo una también y aunque la mayoría de los días peleamos no podemos vivir la una sin la otra :)
ResponEliminaFelicidades a tu hermana por supuesto
La tarta es espectacular me quedo siempre sorprendida cuando veo las tartas qque por dentro son de colores jeeje son tan bonitas!!!!
http://lunaressobreelmantel.blogspot.com.es
Besitos!!!
L'autor ha eliminat aquest comentari.
EliminaGracias por tus palabras Sara! Es que, qué sería sin las peleas?
EliminaMe encanta que te haya gustado mi tartita!
Besitos
Que maravilla de tarta le has hecho a tu hermana!!! Además de original!!!
ResponEliminaPor dentro se ve muy vistosa y deliciosa!!! Seguro que estaba riquísima!!!
Muchas felicidades para tu hermana!!
Un besito guapa,
Sandra von Cake
Muchas gracias Sandra! Sí estaba rica, fresa total!!!!
EliminaMuchos besitos y gracias por estar aqui!
Hola! en primer lloc enhorabona pel blog i en segon dir-te que t'he deixat un regalet al meu blog, que pots recollir si et ve de gust!
ResponEliminaLídia
Ahhh!! Moltes gràcies Lidia! Quina il·lusió! Ara mateix passo a recollir-lo!
ResponEliminaMolts petonets!