CRO...CRO...CRO...¿Una rana? No. ¡Un Cronut!!!



Definitivamente a estas alturas ya he aceptado que soy una chica fácil. Sí, fácil, fácil. De hecho, muuuy fácil.

Los publicistas o digamos que la profesión de publicista existe gracias a gente como yo. Sin gente fácil como la que escribe estas líneas, posiblemente no existiría la publicidad.
Me encantan las tendencias, y si este año se traen los flecos, posiblemente acabaré el verano con uno de estos. Alguna vez me han tachado de falta de personalidad...pues no lo sé. Hay veces que llevo la pieza en cuestión mucho antes que llegue a todas las tiendas (tengo información privilegiada de un buena amiga) y para eso se tiene que tener personalidad, eh! Ya os lo bien aseguro.


Y si es una falta de personalidad, y qué? No soy feliz llevando una falda larga plisada turquesa? ¡Pues ya está!
Y sino, porque os pensáis que ponen todo tipo de productos junto a las cajas del supermercado? Pues por gente fácil como yo! Suponemos que entramos al supermercado para comprar un cartón de leche. Si junto a la caja ponen toda una montaña de fresas acompañadas de la nata, pues me vienen unas ganas irresistibles ganas de comer fresas con nata.
Conmigo funcionan todas las técnicas consumistas que se puedan idear. Se ve que una tendencia habitual de las grandes superficies es cambiar las cosas de lugar a menudo así cuando vas al pasillo en el que te piensas que está el arroz, resulta que te encuentras con una magnífica estanteria llena de bolsas de patatas chips y claro, marcharse sin una bolsit..es imposible!

Ferran a menudo se pone negro conmigo.

- Es que picas con todo, eh!
 

Y los descuentos? Me chiflan! Y aún sabiendo que a menudo son engañosos pero cuando ves un descuento de un 30%...quién se resiste?
Ya hace tiempo salieron unas bambas de una conocida marca que decían que con su uso tonificabas los glúteos mientras andabas. Recuerdo como si fuera ayer cuando vi el anuncio a la televisión.

- Calla, calla, calla... - le digo a Ferran mientras me pegaba a la televisión al tiempo que subía el volumen.
Aquella misma tarde tenía las bambas en mis manos, bueno en mis pies. Falta de personalidad? Quizás si, pero y lo feliz que yo iba andando pensando que mi culito tonificaba el doble que en condiciones normales?


Un día Ferran llega a casa con cara de enfadado. Lleva en la mano un recorte de diario que plantifica encima la mesa y que leo con detenimiento. Al trozo de diario hay una foto de las bambas en cuestión con un gran titular que dice que han denunciado a la multinacional para vender este producto sin haberlo testado previamente.
Si, claro, a efectos nos engañaron a los consumidores pero no más que a los compradores de antiarrugas que dicen que las hacen desaparecer en 25 días.”Testado clínicamente” dicen. Si, jajajajaja. Y que conste que yo me las pongo, tooodas.

Pasados unos meses la misma casa comercial puso a la venta unos pantalones que también tonificaban mucho más al caminar...o almenos eso decían...

 - ¿Y si me los compro...? Vale, vale!

 

Falta de personalidad? A veces lo dudo pero después pienso que si así soy feliz, que más da como se llame mi comportamiento?

Por otro lado, últimamente estoy cansada de leer que hacen cursos de pasteles “vintage”, cupcakes vintage y que lo “vintage está de moda”. Pues yo ya hace de tiempo que soy vintage, tanto que algunas de mis amigas hacían algún comentario de mi indumentaria. Hoy mis vestiditos de topos no cantan pero hace un tiempo sí, creerme. Y bien que los llevaba!
Aquí no era cuestión de falta de personalidad sino que era “rara”.

Lo que sí que es cierto, es que igual como me considero seguidora de casi todas las tendencias, sí que me resisto muchas veces a seguir determinadas cosas. Desde muy jovencita nunca fui seguidora de grupos de música adolescentes como Take That cuando todas mis amigas se pasaban la vida de concierto en concierto.
Con el blog también dije que no sucumbiría a las tendencias hasta que un día me vi haciendo unos cupcakes con un corazón en el centro para el día de Sant Valentín, posiblemente uno de los más odiados por mí.



- No jodas que al final...
- pronuncia Ferran mirando lo que hago y no acaba la frase ante una mirada mía fulminante.
- Sí, qué pasa!

Me resisto a admitirlo pero ya había caído, había picado como con las fresas, las cremas o las bambas. Y si, sigo la corriente y que pasa?

Y como no podía picar con los cronuts? Hice el mismo proceso que con todas las áreas que me quería resistir pero al final he sucumbido!
Todo empezó al leer la palabra Cronuts (no sé donde). ¿Qué qué? ¿Que es una mezcla entre donuts y cruasán? ¿Que la gente de Nueva York hace cinco horas de cola para conseguir uno? ¡Están chalados!

“Paso, no sucumbiré a esta locura” me decía a mí misma hace un mes....

Así que, igual como siempre acaba mi proceso....Cro, cro, cro....una rana? No! Un Cronut!

Si empezáis a buscar recetas del Cronut por la red, seguramente os volveréis locos como yo hace unos días. Hay algunas que necesitas casi tres días para hacer la masa, otros que no puedes hacer nada más en todo un día porque lo tienes que amasar cada 4 horas y otros que parecen simplemente las típicas “rosquillas”. Desconfiad de las recetas que ponga “rápido y fácil” porque siempre acaban enseñando la foto de la masa de hojaldre de la Cocinera y hombre, tampoco es esto. Ni tanto ni tan poco no?

Y yo pensé, pues haz la que no es ni muy larga ni muy corta. El caso es que hice una y.....fatal! Parecían más las típicas rosquillas que nada, y encima más insípidas. Ni rastro de las capas que tanto caracterizan los cronuts y por no hablar de la textura que no tiene nada que ver con un cruasán. Esto es lo que me quedó.
Después, repasando la biografía que había consultado, en ninguno de los lugares y salía una fotografía del corte vertical del cronut, y no me extraña, porque no sale!


Así que si os queréis ahorrar tiempo mejor hacéis la receta costosa, larga y un poco pesada pero que seguro que os dará los resultados adecuados. Os saldrán unos cronuts buenísimos y valdrá la pena el esfuerzo. He pasado de la receta cronuts y lo que he hecho es seguir la receta para hacer cruasans con alguna modificación y los he frito. A ver que os parece!

RECETA DE LOS CRONUTS

Por 14 cronuts.

Ingredientes:

500 gr de harina de fuerza
40 gr de azúcar
10 gr de sal
25 gr de levadura fresca
250 ml de agua
280 gr de mantequilla

Método
:

En un bol ponemos la harina, el azúcar, la sal y el agua y amasamos con el gancho.
Diluimos la levadura fresca en un poquito de agua y lo añadimos a la mezcla. Volvemos a amasar hasta que quede una masa homogénea que no se engancha a las paredes.




La ponemos en un bol, tapamos y dejamos reponer a temperatura ambiente y sin corrientes de aire durante 30 minutos.

Pasados este minutos estiramos la masa con el rodillo sobre una superficie enharinada, para evitar que se enganche la masa. Ponemos encima de una bandeja, tapamos con papel film y ponemos a la nevera durante dos horas. 


A medio tiempo cogemos los 280 gr de mantequilla, los ponemos entre dos papeles de horno y estiramos en un carrete dejándola en forma de lámina. La dejamos reposar en la nevera.
 Pasadas las dos horas sacamos la masa de la nevera, lo estiramos con el rodillo y ponemos la lámina de mantequilla encima y lo rodeamos con la demasiada, dejándola totalmente cubierta.

 Entonces estiramos la masa con el rodillo hasta conseguir una superfície de 20X40 cm ( aproximadamente, a mí no me salió en ningún momento).

Una vez estirada hacemos tres pliegues:
 Cogemos el extremo distal y lo doblamos hacia el centro.


Después cogemos el extremo más cercano y lo doblamos por encima.


Tapamos con papel film y lo dejamos reposar 30 minutos a la nevera.
Pasados estos minutos ponemos la masa encima una superficie enharinada con los pliegues mirando hacia abajo. 
  Estiramos con el rodillo intentando conseguir una superficie de 20cm de ancho y 40 de largo (aproximado!! no os preocupéis)


Repetimos el proceso tres veces más, dejando reposar en la nevera 30 minutos después de cada operación. 

A la tercera dejamos que repose la masa en la nevera durante una hora.

La sacamos, lo estiramos y cortamos en forma de donut. Yo lo he hecho con la boca de un vaso y el tapón de una botella.



Ponemos los donuts encima de papel de horno y dejamos reposar en un lugar cálido y sin corrientes hasta que aumenten un poco el volumen.
Ponemos una olla con aceite y echamos uno por uno los cronuts. Es importante que el aceite esté muy caliente y que estemos muy atentos porque se hacen muy rápido.

Sacamos de la olla y lo ponemos encima de un plato con papel absorbente. Dejamos enfriar.

DECORACIÓN:


Ingredientes:

150 gr de azúcar glas
zumo de medio limón
unas gotas de agua
colorante rosa

Método:
Ponemos todos los ingredientes menos el colorante y batimos. Finalmente añadimos las gotas de colorante.

CONVERSATION

4 comentarios:

  1. Ni una setmana més sense provar-los! La decoració rosa, brutal!!!

    ResponElimina
    Respostes
    1. Es clar que sí! Vinga Mònica! A més surten bons, bons!
      Aixi li donaràs a probar al teu cunyat! :P

      M'encanta el rosa...es veu,no? que bé que t'agradi! Molts petonets!

      Elimina
  2. Jajajajaj
    Si si, información estilística muy privilegiada....
    Me encanta tu blog.

    Besitos

    Carol

    ResponElimina
    Respostes
    1. JAjajaja y quién me la dará...? Aunque últimamente me esté quedando un poco desfasada!!!
      A mi me encantas tu!

      Besitos!

      Elimina

Subir